mércores, 15 de xuño de 2016

Esquencida rexión límite

Eis acó unha deliberación: Bisbarra Rexiomontana, por que?
Esquencida rexión límite por parte duns outros amadores da Natureza. Esquencida rexión límite por parte duns outros pescudadores desta nosa Historia. Esquencida rexión límite por parte duns outros apaixonados da herdanza musical. Esquencida rexión límite por parte duns outros versados na escrita. Esquencida tan só.
Que é o que acontecerá por aquí onde semella non arder xa o lume na lareira? Será o fado que levou ésta Terra ao infortunio?
Matria anterga dun egrexio persoeiro, acubillo dalgún outro enxeñoso fidalgo, dominio dun príncipe e futuro rei, e as encostas do Mente, as fragas da Urdiñeira, a Cova das Choias, as serras de Camba, a mítica Edreira, as ventureiras augas do Cereixo, a imponencia do Larouco, o planalto do Alto Búbal, o Centro do Mundo, os derrubes de Vamba, o Lagar dos Mouros, o Pozo do Demo, o espurio Castro Baroncelli, as profundidades do Val, a sempre flutuante Raia Trasmontana, o baril pobo Tamagano.
Navegando cara a Illa das Mazairas deixamos en terra o carro e os bois, e esquencemos o arrecendo do viño novo o asubío da gaita e os paxaros e o caldo sabedeiro, e no infindo dos regueiros continuará o murmurio da auga e esvaecerase o ronsel efémero do navío.

5 comentarios:

Alberto Rivero Saeta dixo...

Moi fermoso compañeiro, moi moi fermoso!grazas a xente coma tí a bisbarra Rexiomontana xamáis será esquecida. Parabéns!

Xosé Ramón Reigada dixo...

Muito obrigado Alberto, grazas a xente coma ti que nos apoiades, xa che comentarei, vémonos

d:D´ dixo...

No sólo se personifica lo arbustivo de intenso amarillo, que como chillón de millo metamorfosea en personaje simplón y receptiva comarca; u olvidada. Cuan buena es la persona que tonifica el alma del que necesita el transporte por carretera para seguir contando el tiempo en su muñeca. Enlazando tanto de la tierra sobre la majada, en el cerro cercano o sobre un otero. Es pues un ejercicio de vocablo y costumbre leer y releer para, en cada renglón, a cada párrafo, exprimir el jugo que se descubre a un nuevo enfoque que me sabe a antropólogo ensayo paralelo desde tu tan singular localidad.
Entendido en botánica se queda uno con la boca abierta leyéndote despacio o de corrido rápido dejando que con pertinaz olor a tomillo y otras hierbas que aderezan mucho más que cualquier otro perfume caro.
El enlace que aquí me trajo, como otras veces, contiene tantas variedades de toxo verde que como punzante dardo persuade a quién te lee y deja una eterna, clara y descansada sensación de sosiego transportando con ello lo que relatas como si vivido uno lo reviviera…
Si intensas las -tus- palabras, tanto más esos juníperos extranjeros conocedores de otras tierras tanto más verdes cuanto más al norte se encuentran bañadas por océanos cargados de salitres y yodos que la madre maris formó las de los lugares que tú habitas hace ya de eso eones como unos quince millones o más como poco.
Y se despertaron sentimientos tan humanos, profundos y lejanos donde a los pies de los farallones discurren aguas encajonadas buscando salida al actual mar hijo de diosa hidra, húmeda y fonda…
A mí también me fastidia comprobar lo que el tiempo inexorable va poco a poco horadando en cada uno de nosotros y clava sus uñas aferrado a la piel de cada uno; fastidia mucho saber que la tercera de tus conclusiones sea poco a poco cierta, muy cierta. Si el lobo y su boca feroz de cronos hubiera sabido de la casa de cartón de aquel dublinés ya la habría derribado ciento y una; de ahí que ellos poco duren al perder cada semana su efímera vivienda y cada pocos vaya envejeciendo un país donde es más importante la religión que las personas. Menos mal que una buena capa de polvo adherente protege al indigente y los gatos le prestan a ratos parte de sus siete vidas. De ahí ese eterno retorno que tienen, o tenemos, aunque sean pastores acostumbrados a dormir en las tinás de los pastos altos y en los que ramonean ganados o perdidos. Costumbres ya lejanas y olvidadas pues hoy regresan cada noche a redil urbano. Nada más lleno de belleza que alguien se enfrente con humor de chascarrillo y chanza al día a día contemplado como un Aqualung la vida importante de unos gatos sin mecánica e hidráulica. Qué día de perros.
A ti su importancia y atención. A mí tus historias y conocimiento de un universo de calle (a)dentro del nuestro tan urbano me sabe a lugar y aldea.
Si hermoso fue lo que contemplé desde esas tierras, mirando al mayor océano que todo lo contiene y donde sólo existe lo que existe pues mayor fue la sensación que tuve al seguir el rastro, que no rastrojo, de tu enlace para explayarme en la lectura de tan agradable y deferente texto. Tu texto...fermoso...é pouco
Deica entón, meu

Xosé Ramón Reigada dixo...

Oh Beato D'Arzádegos, tudo um prazer consigo, do assunto falar imos, se calhar pelo verão ou começos do outono, deica então muitas saudades da Terra

Unknown dixo...

Scelidosaurus lived during the Early Jurassic Period, during the Sinemurian to Pliensbachian stages around 191 million years ago. This genus and related genera at the time lived on the supercontinent Laurasia. Its fossils have been found near Charmouth in Dorset, England, and are known for their excellent preservation. Scelidosaurus has been called the earliest complete dinosaur. It is the most completely known dinosaur of the British Isles. Despite this, a modern description is still lacking. After initial finds in the 1850s, comparative anatomist Richard Owen named and described Scelidosaurus in 1859. Only one species,Scelidosaurus harrisonii named by Owen in 1861, is considered valid today, although one other species has been proposed in 1996. I liked your blog, Take the time to visit the me and say that the change in design and meniu?