Asfaltado de camiños rurais. Estradas directas a ningures

O progreso imparable chegou ao agro galego, rápido para os tempos, sen criterios cívicos, estrullando a cultura e o medio. A parcelaria arranca as nosas árbores, esborralla as paredes, dulcifica os carreiros tortos, abre largas pistas agrícolas dereitiñas coma gallas. E a sociedade pide asfalto nos camiños para non lixarse co bulleiro, e a administración atende. O efecto disto, alén doutros, é o atropelo da fauna que imos tratar, os anfibios, indefensos ante as enormes rodas da civilización.
Sapo de esporóns, Pleobates cultripes

Sapo cunqueiro, Bufo bufo

Pintafontes verde, Triturus marmoratus

Pitafontes común, Lissotriton boscai

Píntega, Salamandra salamandra

Sapo corriqueiro, Epidalea calamita

Nestes días apartamos varios exemplares das estradas para evitar os esmagamentos e comprobamos unha elevada mortaldade de anfibios

Os anfibios están ameazados a nivel mundial, son especies protexidas en maior ou menor medida por catálogos de especies ameazadas ou por convenios internacionais, a mioría delas son especies ou subespecies endémicas da Península Ibérica

As fotografias destes anfibios foron tomadas nas pistas asfaltadas da concentración parcelaria entre Vilaza, Albarellos e Pazos

Sapo cunqueiro atropelado na estrada de Requeixo, escenificación

Lagoa de Vilaza, zona de reprodución de anfibios

Poza na parcelaria de Vilaza, lugar de reprodución de anfibios

.

A paradoxa é que o antónimo da palabra progreso é retroceso, curioso, non si!

.

Oxalá que non se fixera nunca máis o asfaltado non xustificado de camiños rurais que levan a ningures.

.

Colaboraron Paco Carballo, Pastor Santamarina e Xosé Ramón Reigada, noutras ocasións Alberto Rivero, Anxos Romeo, Martiño Cabana e Rafa Vázquez, da Asociación Saramaganta.